مدام می‌گویند همسان‌سازی تعهد مالی برای دولت دارد؛ درحالیکه برای ۶۵ درصد از بازنشستگان کشور، هرگز بودجه جداگانه‌ای برای همسان‌سازی نداده‌اند و قرار هم نیست که بدهند! همسان‌سازی را سازمان از محل پرداخت بدهی‌های دولت انجام می‌دهد؛ تازه دولت در پرداخت بدهی‌های خود به سازمان پول نقد نداده شرکت‌های ورشکسته را تهاتر کرده!

طرح طبقه‌بندی در تمامی کارگاه‌هایی که بیش از ۵۰ نیروی انسانی دارند باید اجرا شود، بنابراین بسیاری از کارگاه‌های کشور موظف به اجرای این طرح هستند اما به دلیل فقدان تشکل‌های کارگری یا نبود امنیت شغلی از سوی کارگران مطالبه نمی‌شوند.

مصطفی شریف می‌گوید: متاسفانه سیاستهای ما در سطح کلان پراکنده و جزیره‌ای است و در نتیجه حوزه‌های مختلف نمی‌توانند همدیگر را تقویت کنند که نتیجه‌ی آن همین می‌شود که الان می‌بینید. یعنی به جایی رسیده‌ایم که کارگران و بازنشستگان ما در زمره‌ی فقرا قرار گرفته‌اند.

به رای دیوان اعتراض می‌زنیم؛ همان شاکیان قبلی به این رای اخیر اعتراض خواهند زد و درخواست اعمال ماده ۹۱ قانون دیوان عدالت را مطرح خواهند نمود. ضمن اینکه ترکیب فعلی شورایعالی کار متضمن سه جانبه گرایی نیست و جای دفاع ندارد.

رییس انجمن صنایع همگن نیرو محرکه و قطعه‌سازان خودروی کشور گفت: اکنون بیش از ۱۱۰ هزار دستگاه خودروی ناقص و تجاری نشده در کف پارکینگ خودروسازان وجود دارد که عمده کسری آنها مربوط به قطعات الکترونیکی است.

مشکلات بیناییِ ناشی از کار در محیطهای بسته و کم نور، مشکلاتِ شنواییِ ناشی از کار در محیطهای پرسروصدا، ضایعاتِ پوستی ناشی از تماس با انواع مواد شیمیایی و همچنین مشکلات ریویِ ناشی از برخورد با انواع آلاینده‌ها و مواد شیمیایی نمونه‌ی ملموسی از بیماریهای شغلی است.

سالهاست که عده‌ای بر موج بیکاری و استیصال مردم سوار شده و هر سال پول کلانی به جیب می‌زنند، هیچکس هم کاری به کارشان ندارد؛ به راستی آیا کسب سود به هر شیوه‌ی ممکن و با بهره بردن از بدبختی مردم، این روزها آزادِ آزاد است؟!

اگر آقای بیژن زنگنه به عنوان شیخ الوزراء دغدغه‌‌ی زیست کارگران را دارد پیمانکاران را حذف کند و کار را در قالب تعاونی‌ها به کارگران بسپارد. ایشان می‌داند پیمانکاران برای دریافت مناقصات رشوه می‌دهند؛ درحالیکه تعاونی را کارگران آن مجموعه می‌سازند.

در اینکه قوانین حمایت از تولید بتوانند در مقابل ساز و کار چند لایه جابجایی ثروت، از کارگران و تولیدکنندگان حمایت کند، تردیدهای جدی وجود دارد. به نظر می‌رسد که چنگ انداختن به نام کارگر و واژه‌سازی با دغدغه‌های او، بهترین ساز و کار برای مشروعیت بخشیدن به فنِ دخل و تصرف و انحصاری ساختن ثروت، در دست ۲۵۰ هزار میلیاردرِ نورچشمی است.