به گزارش پایگاه خبری کارگر ایرانی«ایونا»، سیامک کاکایی در نشست چشم انداز آینده قفقاز با هدف بررسی رویکرد کشور ارمنستان به آینده قفقاز و تاثیر کنشگری قدرت های منطقه ای و بین المللی در آینده این منطقه، که در موسسه ابرار معاصر تهران برگزار شد، موضوع سخنان خود را کنش گری ترکیه نسبت به قفقاز اعلام کرد و گفت: «ترکیه به قفقاز به عنوان یک منطقه ژئوپولیتیک مجاور نگاه می کند. بخش جنوبی قفقاز که مدار سیاست و استراتژی ترکیه را تشکیل می دهد می توانیم به دو بخش تقسیم کنیم. مرحله اول به چند سال پیش باز می گردد که یک تغییر در نگرش و سیاست خارجی ترکیه نسبت به منطقه قفقاز جنوبی انجام شد و یک رویکرد تهاجمی در سیاست خارجی ترکیه مبتنی بر حمایت از جمهوری آذربایجان شکل گرفت که هدف از آن تغییر وضعیت جغرافیا در منطقه قفقاز جنوبی بود.»
وی اضافه کرد: «این مرحله منجر به بازتعریفی از نقش و نفوذ ترکیه در منطقه قفقاز و جمهوری آذربایجان شد و مرحله دوم یعنی وضعیت کنونی و پیش روی سیاست ترکیه در قفقاز بسیار اهمیت دارد. ترکیه وارد یک معمای امنیتی جدید در رابطه با قفقاز جنوبی شده است و معمای امنیتی آن مبتنی بر چند پایه است؛ که یکی از لحاظ نظامی و سیاسی و افزایش قدرت نظامی؛ دوم ایجاد یک نوع اتحادهای سیاسی در منطقه قفقاز و در آخر برجسته سازی مسائل قومیتی است.»
کاکائی در رابطه با موضع ترکیه ادامه داد: «در حوزه نظامی و سیاسی این پرسش که آیا ترکیه، به دنبال ایجاد شبه ائتلافی بین خود و جمهوری آذربایجان ، اسرائیل و گرجستان هست یا خیر مطرح می شود و دوم اینکه ما بازیگران دیگری داریم که مورد توجه ترکیه است که شامل آمریکا، پاکستان، کشورهای عضو شورای ترک و عربستان سعودی است. نوع نگاه و رابطه ترکیه با این بازیگران مهم و اساسی است و مسئله سوم روسیه است که در این مدت در یک بخش نظاره گر بوده و در بخش دیگر از ترکیه حمایت کرده است. اما وجه سوم به سیاست روسیه به راهبرد این کشور در قفقاز باز می گردد. مسئله بعدی نقش و تاثیر جنگ اوکراین بر منطقه قفقاز است. دو سویه روسیه و ترکیه وجود دارد که به خصوص ترکیه یک سیاست متوازن در ارتباط با مسئله اوکراین و روسیه در پیش گرفت که هر دو وجه را داشته باشد. بحث جمهوری آذربایجان که بزرگترین اقتصاد قفقاز را تشکیل می دهد برای ترکیه اهمیت دارد و قراردادهای کلانی نیز در حوزه انرژی بین روسیه و ترکیه بسته شده است و این برای ترکیه بسیار مهم است و برای قفقاز هم از این مسیر در آینده تعریف جدیدی پیدا خواهد کرد.»
کاکائی به مذاکرات ترکیه و ارمنستان اشاره کرد و گفت: «این مذاکرات هیچگاه شکل واقعی به خود نگرفته است و تردید وجود دارد که کشوری مثل ترکیه بخواهد نقشی را در قفقاز به ایران بدهد. رابطه ترکیه و ارمنستان شکاف زیادی پیدا کرده است هر چند از منظر واقع گرایی عرصه سیاست عرصه حل معادلات است؛ اما در ۶ ماه گذشته که دوباره تنش ها بالا گرفت، در سخنان اردوغان اشاره شد که خواهان عادی سازی روابط با ارمنستان هستیم؛ مشروط به آنکه ارمنستان رابطه خود و تنش های موجود با آذربایجان را برطرف کند. ترکیه بحث هویت طلبی را به منظور رسیدن به ترتیبات جدیدی که مبتنی بر قوم گرایی باشد به موازات جمهوری آذربایجان در منطقه پیگیری می کند و نکته دیگر این است که روابط ایران و ارمنستان به سمت یک رابطه استراتژیک پیش می رود و اقتضای سرزمینی و ژئوپولیتیکی که در اینجا وجود دارد این دو کشور را به سمت هم سوق خواهد داد.»
وی در پایان از مسئله دالان زنگزور به عنوان یک موضوع چالش برانگیز یاد کرد و گفت: «چند ماه پیش آذربایجان این منطقه را بیشتر مورد هدف قرار داد و بحث از این بود که در این منطقه کریدوری در اختیار جمهوری آذربایجان باشد. با ایجاد کریدور در زنگزور یک ابزار تنش زا در آنجا برای سالیان متوالی ایجاد خواهد شد که برای ترکیه بسیار حیاتی است. زیرا اتصال ترکیه با منطقه قفقاز و از آنجا به نخجوان و جمهوری اذربایجان، دریای کاسپین تا اسیای مرکزی ممکن شده و پیوستگی بین آنها به لحاظ استراتژیکی برای ترکیه حیاتی است. مطمئن باشید که ترکیه به عنوان یک بازیگر فعال و تعیین کننده در منطقه به دنبال این کار خواهد بود.»
